قصة قصيرة من الأدب الإسباني للكاتب الإسباني "رافاييل نوبوا"
"لم أسامح أخي التوأم الذي هجرني لسِت دقائق في بطن أمي ،وتركني هناك ، وحيداً مذعوراً في الظّلام ، عائماً كرائد فضاء في بطن أمّي ، مستمعاً الى القبلات تنهمر عليه في الجانب الآخر . كانت تلك أطول سِت دقائق في حياتي ، وهي التي حدّدت في النّهاية أنّ أخي سيكون اﻹبن اﻷكبر والمفضل لأمي"
منذ ذلك الحين ، صرت أسبق أخي في الخروج من كلّ الأماكن : من الغرفة ، من البيت ، من المدرسة ، من السينما مع أن ذلك كان يكلّفني أن أفوت مشاهدة نهاية الفيلم .
وفي يوم من الأيام ، إلتهيت ، فخرج أخي قبلي إلى الشّارع ، وبينما كان ينظر إليّ بإبتسامته الوديعة ، دهسته سيارة ، أتذكر أن والدتي ، لدى سماعها صوت الضّربة ، ركضت من المنزل ومرّت من أمامي ، ذراعاها كانتا ممدودتان نحو جثّة أخي ولكنّها تصرخ بإسمي ..
عندي ثلاثة توائم..
نِفسي أحِسّ بعُشُر شعور هالأم في هذه القصة لواحد منهم الستة، أو واحد منهم الستّة يحسِّسني بشعور الولد اللي ظلُّه عايِش..!.
يلعن أبوهم الستِّه.. ههههههه
روعة والله هالقصة يابوأوس، هي وقصة مخاتير، مبـــــارح
قصدي.. مهاتيــر
.
.
.
اقتباس:
المشاركة الأصلية كتبت بواسطة ابو اوس
وفي يوم من الأيام ، إلتهيت ، فخرج أخي قبلي إلى الشّارع ، وبينما كان ينظر إليّ بإبتسامته الوديعة، دهسته سيارة، أتذكر أن والدتي ، لدى سماعها صوت الضّربة ، ركضت من المنزل ومرّت من أمامي ، ذراعاها كانتا ممدودتان نحو جثّة أخي ولكنّها تصرخ بإسمي ..
للفائدة اللغوية:
هناك أعتقاد سائد وبشيوع كبيـــر، أنه عندما يُكتب (دَعَسته سيارة) أو (داسَتْه مركبة) أن هذا الكلام هو كلام عامي:
(دَعَس بالبلدي تبعنا، وداسَ بالبلدي المصري)
لا.. الصحيح في اللغة العربية الفصيحة هو هذان الفعلان دَعَس وداسَ، والخطأ الدارج هو الفعل دَهَسَ..
دَعَسَ الشيء: أي وطِئه أو داسه
لا يوجد فعل متعدٍّ (يأخذ مفعولا به) في اللغة العربية بهذا اللفظ (دَهَسَ، بفتح الهاء عين الفعل) وإنما هناك فعل لازم (لا يأخذ مفعولا به) ويكون باللفظ (دَهِسَ، بكسر الهاء عين الفعل) ويعني صار الشيء سهلا.
عندي ثلاثة توائم..
نِفسي أحِسّ بعُشُر شعور هالأم في هذه القصة لواحد منهم الستة، أو واحد منهم الستّة يحسِّسني بشعور الولد اللي ظلُّه عايِش..!.
يلعن أبوهم الستِّه.. ههههههه
روعة والله هالقصة يابوأوس، هي وقصة مخاتير، مبـــــارح
قصدي.. مهاتيــر
.
.
.
للفائدة اللغوية:
هناك أعتقاد سائد وبشيوع كبيـــر، أنه عندما يُكتب (دَعَسته سيارة) أو (داسَتْه مركبة) أن هذا الكلام هو كلام عامي:
(دَعَس بالبلدي تبعنا، وداسَ بالبلدي المصري)
لا.. الصحيح في اللغة العربية الفصيحة هو هذان الفعلان دَعَس وداسَ، والخطأ الدارج هو الفعل دَهَسَ..
دَعَسَ الشيء: أي وطِئه أو داسه
لا يوجد فعل متعدٍّ (يأخذ مفعولا به) في اللغة العربية بهذا اللفظ (دَهَسَ، بفتح الهاء عين الفعل) وإنما هناك فعل لازم (لا يأخذ مفعولا به) ويكون باللفظ (دَهِسَ، بكسر الهاء عين الفعل) ويعني صار الشيء سهلا.
اسأل الله ان يحفظ لك أولادك بحفظه ويجعلهم قرة عين لك وشكرا على اثراء الموضوع بالافادة اللغوية الجميلة